O zaburzeniach lękowych u maluchów mówi się wtedy kiedy nasilenie i okres trwania strachu przekracza lęki specyficzne dla fazy rozwojowej.
Za normę możemy uważać:
- dzieci w wieku edukacyjnym - lęk przed burzą z piorunami, obawa doznania urazu.
Trzeba też zauważyć różnicę pomiędzy lękliwym temperamentem u dzieci a zaburzeniami lękowymi. Jeżeli jest to cecha temperamentalna to maluch na ogół objawia cechy zahamowania behawioralnego, reaguje wycofaniem na nowe sytuacje, rzeczy, osoby. Nie musi natomiast uwidoczniać się pełny obraz lęku.
Ażeby objawy można było uznać za zaburzenia lękowe muszą być spełnione wszystkie poniższe kryteria:- lęk wytwarza u dziecka napięcie oraz zaniepokojenie względnie wiedzie do unikania przez dziecko określonych zajęć lub sytuacji, - ujawnia się w trakcie dwóch bądź więcej powszednich czynności albo w kontekście dwóch lub więcej relacji (ma rozległy charakter)- jest niekontrolowany, co najmniej przez pewien okres- zakłóca aktywność dziecka lub rodziny i/lub oczekiwany rozwój małego człowieka- utrzymuje się przez dłuższy czas(kryteria czasowe dla poszczególnych zaburzeń lękowych).
Ważkie jest spisanie wywiadu rodzinnego - obecność zaburzeń lękowych albo zaburzeń nastroju w historii rodziny jest istotnym składnikiem współwystępującym.
Lęk daje przejawy np:
- behawioralne (ucieczka, stronienie, kulenie się, zaciskanie rąk, płacz, obgryzanie paznokci, kurczowe trzymanie się opiekuna).
Etiologia np. : elementy psychologiczne. Kluczowa jest postawa rodziców oraz styl przywiązania.